شهری که با سنگ ریزه‌هایش آزاد شد
هویزه شهری کوچک با ساختار اقتصاد کشاورزی محور در ۴۰ کیلومتری جنوب غربی سوسنگرد قرار دارد. به گزارش گلف نام هویزه بیش از هر چیزی با رویدادهای جنگ تحمیلی از جمله نبرد نصر، حماسه دانشجویان پیرو خط امام و شهیدانش پیوند خورده است.
با شروع جنگ ایران و عراق در ۶ مهرماه ۱۳۵۹ اولین اشغال هویزه توسط نیروهای متجاوز ارتش عراق به داخل شهر باز می گردد. این منطقه در دوران جنگ تحمیلی یکی از مناطق استراتژیک و تاثیرگذار برای ایران بود که چندباری توسط نیروهای انقلابی و بسیجی و نظامی کشور، تلاش‌هایی برای آزادسازی آن صورت گرفت. در طول 8 سال جنگ، هویزه دو بار اشغال شد.
نبرد سنگ در برابر اسلحه
در ۶ مهرماه ۱۳۵۹ عراقی ها پس از اشغال شهر هویزه با غارت اموال عمومی مردم شهر را آزار می دادند. در ۹ مهر ماه ۱۳۵۹ مردم هویزه که سه روز شاهد اشغال شهرشان به دست نظامیان عراقی و ارتش متجاوز صدام بودند، به خشم آمدند و دست به قیامی همه جانبه زدند؛ قیامی که در آن زنان و دختران هویزه نیز با پرتاب سنگ از شهر خود دفاع می کردند.
هر چند مصاف نابرابر مردمی که دستشان خالی بود با دشمن مسلح، به شهادت تعدادی از مردم انجامید، اما عراقی ها ناچار شدند شهر را به مردم واگذار کنند. از جمله شهدای مقاومت آن روز هویزه شهید ۱۲ ساله سهام خیام .بود. این شهید در حالی سرش هدف تیر دشمن قرار گرفت که دامن خود را پر از سنگ ریزه کرده بود و به سوی اشغالگران عراقی پرتاب می کرد.
از دانشگاه تا میدان نبرد
پس از عقب نشینی نيروهاي عراقي به جنوب سوسنگرد، یک گردان که شهید سیدحسین علم‌الهدی فرماندهی آن را برعهده داشت جهت محافظت پدافند شهر هويزه، به اين شهر اعزام شدند.
شهيد سيد محمدحسين علم‌الهدي، به استعداد ۱۶۰ نفر که بیشتر آنان را دانشجویان پیرو خط امام تشکیل میدادند، وارد نبرد عملیات نصر شدند که در ۱۵ دی ماه ۱۳۵۹ شروع شد. که با وجود پیروزی اولیه اما به دلیل پاره ای مشکلات شکستی تلخ در خاطره رزمندگان باقی گذاشت.
در روز دوم نبرد تعدادی از رمندگان دانشجو به دلیل ناهماهنگی و بی خبری از عقب نشینی ارتش، به محاصره نیروهای عراقی در آمدند و بسیاری از آنان در نبردی قهرمانانه و مظلومانه تا آخرین فشنگ با دشمن جنگیدند و سرانجام به شهادت رسیدند.
از جمله این شهدا حسین علم الهدی فرمانده گردان و حسین خوشنویسان فرمانده رزمندگان مهندسی رزمی جهاد بودند.
آتشی دوباره در آسمان هویزه
پس از دور روز در ۱۷ دی ۱۳۵۹ ارتش عراق با عقب راندن و تعقیب نیروهای ایرانی جاده هویزه سوسنگرد را به تصرف خود درآورد. با این اقدام، عقبه نیروهای رزمنده مستقر در هویزه بسته شد.
پس از این واقعه به دلیل شرایط نامناسب استقرار خودی در جنوب کرخه کور و شروع محاصره منطقه از سوی دشمن که با کاهش توان مدافعان همراه بود، دستور تخلیه جنوب کرخه کور صادر شد با گذشت ۳۰ ساعت از صدور این دستور نزدیک به ۳۰۰ نفر از مدافعان که ۴۰ نفرشان در هویزه مستقر بودند منطقه را به سمت سوسنگرد ترک کردند.
پس از آن با تجاربی که عراقی ها از مقاومتهای مدافعان خرمشهر و سوسنگرد به دست آورده بودند، تک خود را به سوی هویزه شروع کردند دشمن با پیشروی گام به گام به مدت ۵ شبانه روز، در گرداگرد هویزه به کمین نشست.
سپس در حالی که از شهر خالی از سکنه بود در ۲۷ دی ۱۳۵۹ با گلوله باران سنگین آنجا و اعزام چند دستگاه تانک تأمین هراسناک از کمین رزمندگان، هویزه را اشغال کرد؛ اشغالی که به چپاول خانه‌ها و مغازه‌ها و در نهایت به تخریب صددرصدی هویزه انجامید، به طوری که تنها آثار باقی مانده از شهر قدم حضرت عباس (ع) و چند ساختمان خرابه بود.
هویزه را نیز خدا آزاد کرد
دوران اشغال دوم هویزه تا نبرد بزرگ بیت المقدس به درازا کشید تا اینکه در مرحله دوم این نبرد و در حالی که ارتش عراق در محورهای میانی نبرد شکست سختی خورده بود، ناچار به عقب کشیدن نیروهایش در محور قرارگاه قدس شد.
در این وضعیت رزمندگان قرارگاه قدس با استفاده از موقعیت به دست آمده در هویزه مستقر شدند و شهر برای دومین بار در ۱۸ اردیبهشت ۱۳۶۱ از اشغال دشمن آزاد شد و به دامن میهن بازگشت.
پس از پایان جنگ، شهر جدید با دستور امام خمینی و با تلاش تولیت آستان قدس رضوی و از منبع درآمد این آستان، در کنار خرابه های قدیم بنا شد و به مرور با بازگشت مهاجران، شهر رونق پیشین خود را بازیافت.
انتهای پیام/