سلاحی به نام موسیقی
موسیقی، این سلاح روانی، ابزاری که از قدیم با عنوان شیپور در ابتدای جنگ نواخته شده و اثر بسزایی در تهییج مردم، بالا بردن روحیه سربازان و حتی ایجاد وحشت در سپاه مقابل داشته است. از جنگ های صلیبی که از موسیقی به عنوان ابزاری برای ایجاد ترس و وحشت بین رقیب تا ترغیب مردم برای شرکت در جنگ استفاده می‌کردند.
تصور من این است که هیچ جنگ و شکست و پیروزی در طول تاریخ وجود نداشته که بتوان در کنار انواع سلاح‌ها نقش سلاحی به نام موسیقی را در آن نادیده گرفت. از جنگ‌های ابتدایی با سازهای کوبه‌ای و بادی گرفته تا جنگ‌های قرن اخیر با گروه‌های موسیقی که توسط خود یگان‌های نظامی تشکیل می‌شود.
سکون در موسیقی
ایران ما در گذر تاریخی، از حکومت نامشروع شاهنشاهی تا پیروزی مردم در انقلاب اسلامی در بسیاری از حوزه‌ها از جمله تعلیم و تربیت، رسانه، فرهنگ و…برای مدت کوتاهی دچار سکون و یا تحول گردید. یکی از این تحولات شگرف در زمینه موسیقی رخ داد.
در جریان پیروزی انقلاب و غربال شدن خوانندگان، تعدادی انگشت شماری از آنان به خواندن آهنگ‌های حماسی روی آوردند. با شروع جنگ تحمیلی، ما به یکباره با یکی از سخت‌ترین روزهای دوران معاصر خود مواجهه شدیم و این در حالی بود که در آن موقعیت و شرایط حساس کاری جز مقابله با دشمن و حفظ مرزها از دست دژخیمان نمی‌توانستیم انجام دهیم. روزهایی که موسیقی ایران برای مدت کوتاهی تعطیل شد.
6 ماه پس از شروع جنگ، در شرایطی که بهار 1360 را می‌گذراندیم، رزمندگان اسلام موفق شدند بر مرزهای کشور تسلط پیدا کرده و ما با سلاحی به نام موسیقی و تولید آثار ارزشمند خون تازه‌ای را در رگ‌های موسیقی حماسی کشور به جریان درآوردیم.
پس از آن‌که یک جوان اهوازی خوش ذوق و انقلابی با خواندن یک موسیقی حماسی در برابر رهبر انقلاب اسلامی، توجه همگان را به خود جلب کرد، موسیقی در میان رزمندگان رنگ دیگری گرفت و سلاحی به نام موسیقی در کنار دیگر سلاح‌هایشان قرار گرفت.
موسیقی؛ سلاحی برای پیروزی
نوحه سرایان و خوانندگانی چون آهنگران، کویتی‌پور، شهرام ناظری، حسین علیزاده، کیخسرو پورناظری، اسفندیار قره‌باغی، رشید وطن دوست در آن دوران حساس آثار متعددی را در حوزه دفاع مقدس از خود برجای گذاشتند و با پخش آن‌ها در مناطق جنگی باعث بالا بردن روحیه رزمندگان و مردم جنگ زده می‌شدند.
تاثیری که سلاحی به نام موسیقی در آن سال‌ها بر جان و روح و اعتقادات ما گذاشت همچون دست گرفتن اسلحه و مقابله با دشمن بود. تصنیف‌هایی همچون “ممد نبودی بینی شهر آزاد گشته/ خون یارانت پرثمر گشته” با صدای کویتی‌پور و یا ” ای لشگر صاحب زمان” با صدای صادق آهنگران، “صبح پیروزی” با صدای محمد گلریز و…
آن‌چه که مورد قبول مردم و جامعه در آن شرایط بحرانی قرار می‌گرفت خلاصه می‌شد در شنیدن موسیقی اصیل و حماسی، موسیقی که باعث آرامش و انرژی مضاعف در رزمندگان مناطق جنگی و آگاه کردن ما از شرایط حاکم بر کشور می‌شد.
امروزه دیگر جنگ با تفنگ، اسلحه و تانک تمام شده و سلاح هر کشور، هنر اوست که می‌تواند به واسطه آن مرزها و اذهان مردم کشورش را از گزند نامحرمان دور نگه دارد.
رها کردن موسیقی جنگ
چیزی که در این سال‌های پس از جنگ هیچ گونه ساماندهی خاصی برای آن صورت نگرفته و تنها تعداد محدودی موسیقی فاخر تولید شده است و هرساله در سالگرد جنگ تحمیلی تنها شاهد پخش تصنیف‌های همان دوران هستیم.
اتفاقی که در طول سال‌های حساس اخیر افتاده است تنها به تولید بعضی آثار چند زبانه ایرانی، انگلیسی و عربی در کشور محدود می‌شود که با وجود قابل قبول بودن این آثار اما هنوز نتوانسته است از مرزهای ایران فراتر رود و از خودگذشتگی‌های جوانان جان بر کف این دیار را در عرصه بین‌الملل به رخ جهانیان بکشد.
نسل ما بعد از گذشت 35 سال از پایان جنگ، هنوز هم با شنیدن نواهای «کربلا کربلا ما داریم می‌آییم»، «ای لشکرصاحب زمان»، «کجایید ای‌شهیدان خدایی»، «خلبانان، ملوانان»، «ممد نبودی
ببینی» و ده‌ها سرود شورانگیز دیگر، غرق در هیجان و حس شادی همراه با غمی می‌شود که یادآور ایثار و جان‌فشانی‌های جوانانی است که پشت پا بر همه لذات دنیایی زده و عزت را برای ما به ارمغان آوردند.
انتهای پیام/