چرخ گوشت صدام، افسانه‌ای از دل تاریکی

در سرزمینی که زیر سایه‌ای سنگین از خفقان و ترس قرار داشت، راهروهای تاریک زندان‌های مخوف صدام حسین، مسیری به سمت کابوسی بی‌انتها بودند. جایی که انسان‌ها نه به جرم خیانت، بلکه به دلیل ایستادگی و مقاومت در برابر ظلم، قربانی دستگاهی شیطانی می‌شدند. چرخ گوشتی که گویی برای له کردن جسم و روح ساخته شده بود، نمادی از قدرت بی‌رحمانه دیکتاتوری بود؛ دستگاهی که تبدیل به افسانه‌ای تلخ در ذهن مردمان عراق شد و همچنان خاطره‌ای زنده از روزهایی وحشتناک را تداعی می‌کند.

ابزاری برای فرمانبرداری

در یکی از این راهروهای مخوف، وارد سالنی بزرگ می‌شویم؛ جایی که زمانی شواهد هولناکی از شکنجه وجود داشت. در انتهای این سالن، جایی که حتی دیوارهایش نیز از خون و درد فریاد می‌زنند، چرخ گوشتی غول‌آسا قرار داشت؛ دستگاهی که از آن به عنوان مرگ تدریجی و زجرآور یاد می‌شد. زندانیانی که در مقابل شکنجه‌های دیگر تسلیم نمی‌شدند، به داخل آن انداخته می‌شدند و اجساد تکه‌تکه‌شان خوراک ماهیان دریاچه‌های اطراف کاخ‌های صدام می‌شد. چهره‌ی دژخیمان امنیتی رژیم در این صحنه‌ها به مرگ خندید و زخم‌های عمیقی در قلب تاریخ و انسانیت باقی گذاشت.

یکی از شاهدان عینی این تراژدی، زندانی‌ای است که خود از جهنم ابوغریب جان سالم به در برده است. او با صدایی لرزان اما قدرتمند، روزی را به یاد می‌آورد که صدام حسین با حالتی خودپسندانه، زندانیان سیاسی را در همین سالن جمع کرده بود. او با چهره‌ای سرد، یکی از زندانیان را به سوی چرخ گوشت کشاند و در مقابل چشمان وحشت‌زده دیگران، او را به کام مرگ فرستاد. تکه‌تکه شدن جسم آن زندانی، برای صدام و اطرافیانش فقط یک نمایش قدرت بود. پس از آن صدام با تهدید گفت که این سرنوشت هر کسی است که لب به سخن نگشاید. او از ترس و وحشت به عنوان سلاح اصلی خود استفاده می‌کرد، تا قلب‌ها را بلرزاند و ذهن‌ها را در قفس مرگ نگه دارد.

کشف جنایات ابوغریب توسط اهالی بغداد

اما این تنها گوشه‌ای از جنایات نظام امنیتی صدام بود. با سقوط رژیم بعثی و ورود مردم به زندان‌های امنیتی عراق، چهره‌ی واقعی وحشت آشکار شد. اهالی بغداد که به دنبال عزیزان مفقود خود بودند، با تصاویری مواجه شدند که خواب از چشمانشان ربود. انگشتان دست و گوش‌های بریده شده در گوشه‌های اتاق‌های تاریک زندان‌ها پیدا شد. در کنار این اجساد بی‌جان، چرخ گوشت بزرگی بود که گویی برای بلعیدن انسان‌ها ساخته شده بود. این کشفیات گواهی بود بر واقعیت هولناک دیکتاتوری که حاضر بود انسان‌ها را به قطعات گوشت تبدیل کند، تنها برای حفظ تاج و تخت خود.

اهالی بغداد، پس از سقوط رژیم صدام، دوربین‌ها به دست گرفتند و این تصاویر کابوس‌وار را به جهان نشان دادند. آنها به منطقه‌ای هجوم آوردند که زمانی کسی جرأت نداشت به آن نزدیک شود. تنها تصور ورود به این زندان‌ها باعث ترس و لرزه بر اندام می‌شد. هرکسی که به این مناطق نزدیک می‌شد، بلافاصله توسط مأموران استخبارات عراق دستگیر می‌شد و اغلب دیگر هیچ اثری از او باقی نمی‌ماند.

زندان ابوغریب، نماد ظلم و وحشت، دارای ده‌ها اتاق و سالن‌های بزرگ بود که برای گرفتن اعتراف از زندانیان طراحی شده بود. صدای شکنجه و زجر در این سالن‌ها هرگز خاموش نمی‌شد. در طبقات زیرزمینی، زندانیانی بودند که سال‌ها بدون نور و امید در تاریکی نگه داشته شده بودند. اما حتی در این اعماق تاریکی نیز، امید به آزادی و مقاومت در دل‌ها خاموش نشد.

در جریان آخرین روزهای سقوط رژیم صدام، صدای شلیک گلوله‌های زیادی از اطراف این زندان به گوش رسید. مأموران امنیتی سعی داشتند با این صداها تمرین تیراندازی را نمایش دهند، اما واقعیت تلخ‌تر بود؛ بسیاری از زندانیان سیاسی با حکم اعدام و تيرباران به قتل رسیدند و اجساد آنها زیر مشتی خاک رها شد.

سرنوشت تاریک

چرخ گوشت صدام، تنها نمادی از خشونت وی نبود. بلکه داستانی بود که در لابه‌لای صفحات تاریخ عراق نوشته شد، داستانی از نابودی انسانیت و امید. این دستگاه نه تنها جسم انسان‌ها را خرد کرد، بلکه تلاش کرد تا اراده‌ها و روح‌های مقاوم را نیز بشکند. با این حال، هر تکه‌ای از آن گوشت‌های خردشده، گواهی بر ایستادگی بود، گواهی بر این که حتی در سخت‌ترین و تاریک‌ترین لحظات، امید و مقاومت زنده می‌ماند.

در آخر این گزارش از سایت گلف میخواهم درباره یکی از قربانیان این رژیم، که شهید صادق یاری(شهید مدافع حرم) و خانواده‌اش بودند؛ اشاره کنم. برادر بزرگ صادق، که اعلامیه‌های امام خمینی (ره) را پخش می‌کرد، توسط مأموران صدام شناسایی شد و در دستگاه چرخ گوشت به شهادت رسید. این جنایت تنها یکی از هزاران داستان تلخ این دوران بود. خانواده‌ او نیز مجبور به ترک عراق شدند و به ایران پناه بردند.

سرنوشت صدام و چرخ گوشت معروفش، بخشی از تاریخ تاریک عراق است که هرگز فراموش نخواهد شد. این گزارش، قصه‌ میلیون‌ها انسانی است که تحت ستم زندگی کردند و هزاران نفری که جان خود را برای ایستادگی در برابر ظلم از دست دادند.
انتهای پیام/