‏دختران دلریز

هر کدام از داستان‌های این مجموعه نه‌تنها به لحاظ مضمون دریچه‌ای سخت متفاوت از دیگری را به روی خواننده‌ می‌گشایند، بلکه به‌ لحاظ حجم هم متفاوت هستند. بلندترین داستان این مجموعه «درخت جارو» است و کوتاه‌ترینش داستان سه‌صفحه‌ای «سنگ و ماهی» او در بسیاری از داستان‌های این مجموعه مرز میان واقعیت و خیال را می‌شکند تا تلقی تازه‌ای از واقعیت برای خواننده‌اش تصویر کند. غفارزادگان استاد امتحان کردن راوی‌های متفاوت برای داستان‌هایش است و در این میان گاهی برای پیش ‌بردن داستانش و نوشتن از دغدغه‌های ذهنی قهرمان‌های بزرگ‌سالش سراغ دشوارترین گونه‌ راوی می‌رود، او داستانش را از زاویه‌ نگاه یک کودک روایت می‌کند. او قصه‌های جذابش را در فرم‌های متفاوت پیش روی خواننده می‌گذارد، روایت‌ها را عینی و بیرونی نشان می‌دهد و قضاوت نویسنده را از داستان حذف می‌کند.در ابتدای این کتاب نویسنده به روایت خودش معرفی شده است: «داوود غفارزادگان یک دغدغه بیشتر ندارد و آن “داستان‌نویسی” است. او بیش از دو دهه داستان‌هایی با موضوعات متنوع برای مخاطبان متنوع نوشته است