ج‍ن‍گ‍ی‌ ب‍ود، ج‍ن‍گ‍ی‌ ن‍ب‍ود

اين كتاب با روايت افسانه اي عجين است؛ از همان اولش كه سرمشق مي گيرد از «يكي بود يكي نبود» و زباني كه آدم هي دنبال اصل و نسب اش مي گردد در توصيفات ساده و جمله هاي كوتاه و طنز پيدا و ناپيدايش … «جنگي بود، جنگي نبود» يك رمان است به اعتبار مكان هاي متنوع اش، زمان هاي متنوع اش، اتفاقات متنوع اش و اين كه برشي از زندگي نيست خود زندگي است و رمان نيست به اين دليل كه «شخصيت» تقريباً در آن نقشي ندارد «وضع» تعيين كننده است و اين مشخصه داستان هاي كوتاه است نه رمان. «جنگي بود، جنگي نبود» يك داستان بلند است به اعتبار طولاني بودنش و برشي از زندگي بودنش. به اعتبار وقت گذاشتن براي هويت بخشي به زمان ها و مكان ها. به خاطر درنگ كردن بر اتفاقات؛ گيرم به شكل موجزش؛ و داستان بلند نيست چون در آن «وضعيت» مقدم است بر «شخصيت»؛ بازيگران صحنه در خدمت توصيف اتفاق اند نه اتفاق درخدمت تعريف وجوه شخصيتي آنها…