عاشیق ها نوازندگان و آوازخوانی هستند که اشعار و داستان های ترکی و آذری به یادگار مانده از گذشتگان را با استفاده از سازهایی به نامهای «قوپوز» و «چگور» می خوانند. رسالت بزرگ عاشیق اینست که هر کجای دنیا نشانه ای از عشق، معرفت، مردانگی، جوانمردی و وطن پرستی باشند و آن را به اثر هنری ماندگار بدل می کند.
جایگاه عاشیق ها به دلیل نقش آنها در انتقال فرهنگ و ادبیات شفاهی مردم محقق شده است.
در بخشی از کتاب خنیاگران آذربایجان درباره نقش عاشیق قوربانی یکی از همین عاشیق ها در دوره صفوی آمده است.
عاشیق قوربانی در عصر شاه اسماعیل صفوی زندگی می کرد. این عاشیق بزرگ آذربایجان ،که خوشبختانه شعرهای زیادی از او به یادگار مانده ،در احیا و حفظ حماسه ها و دلیری ها ی دلیر مردان شیعه ایرانی نقشی اساسی ایفا نموده است.
نقل است که در هنگام لشکر کشی شاهان صفوی عاشیق های آذربایجان ، با سازهای خود همراه قیزیل باش ها می شدند. آنها حماسه ها را به رشته نظم می کشیدندو با زبان ساز آن حماسه ها را برای آیندگان حفظ می کردند.
عاشیق ها در میدان جنگ با ساز خود خود حس وطن پرستی و غیرت و شجاعت را در دل سپاهیان زنده می کردند و با ایجاد شور و حماسه باعث قوی تر شدن روحیه سپاهیان در جنگ ها می شدند. به گواه تاریخ در درباره شاه اسماعیل چهل عاشیق خدمت می کردند. در راس آنها عاشیق قوربانی بودکه ماجراهای عاشقانه و حماسی شاه اسماعیل را در در قالب شعری، چون «قوشما» و« گرایلی» به نظم می کشید. علاوه بر این ، عاشیق قوربانی برای شاه اسماعیل هفت آهنگ جداگانه ساخته بود که عبارت اند از :»شاه خطایی»،«شاهسئونی»،«باش دیوانی»،«حیدری»،«ابراهیمی»و سواطانی».
