مگیل: رمان طنز

مگیل شخصیت اصلی این کتاب، قاطری است که به همراه چند چهارپای دیگر تسلیحات و تدارکات لازم را به نیروهای مستقر در خط مقدم می‌رساند. این قاطر از کمین نیروهای دشمن جان سالم به ‌در می‌برد، اما مأموریت بعدی او رساندن یک رزمنده مجروح به عقب است. این رزمنده در طول جنگ، بینایی و شنوایی خود را از دست داده و مجبور است به مگیل اعتماد کند و دنبال او راه بیفتد، ماجراهایی که طی داستان برای مگیل و این رزمنده پیش می‌آید، داستان را خواندنی و جذاب می‌کند. رزمنده این رمان، آدمی است از جنس خود ما؛ باورپذیر و زودیاب. او انسان است و به قول یک نویسنده، هیچ چیز انسانی از او غریب نیست. گریه می‌کند، می‌ترسد، از کوره در می‌رود، ناامید می‌شود، اما یقین دارد که خدا هست و او را می‌شنود؛ رزمنده‌ای که اصلاً آدم را یاد رزمنده‌های فرشته خصال توی فیلم‌های دهه‌های پیش نمی‌اندازد. قهرمان مگیل، یکی از هزاران جوان داوطلب جبهه‌هاست که با نفس رحمانی امام، ظرفیت‌های معنوی بالقوه‌شان، بالفعل شد. قهرمان قصه، رزمنده‌ای با ریشه‌های عمیق مذهبی است، اما به دور از شعارزدگی و مقدس مآبی‌های اغراق شده. در داستان، هیچ جا شعار یا پیام زمختی که از متن بیرون بزند، دیده نمی‌شود.