برخی معتقدند، نوشتن از جنگ نیازمند تجربه حضوردر جبهه است و تنها کسی می تواند قصه هایش را درباره آتش توپ و خمپاره روایت کند که آن روز ها را دیده و پایش به میدان های جنگ رسیده باشد. اما برخی دیگر نیز عقیده ای خلاف این دارند؛ آنهایی که نوشتن را کاری فرا تر از توصیف واقعیت های عینی و تجربه های زیستی می دانند. ساسان ناطق، از آن دسته نویسنده هایی است که بدون تجربه جنگ، درباره آن می نویسد. داستان های کوتاه او در «وقتی جنگ تمام شود»، هر کدام به گوشه ای از ناگفته های جنگ می پردازد و مفاهیمی چون مقاومت، ایثار و از خودگذشتگی را در فضای معنوی آن روز ها دنبال می کند. داستان های ناطق، توصیف زندگی است درفضایی که زندگی تهدید می شود.
پرنده ها درفضای داستانی او نماد تمام چیزهایی است که جنگ وتجاوز دشمن، حضورشان را کمرنگ کرده است؛ اما سربازان ایرانی، چه در میدان جنگ و چه در اسارت، تمام وجودشان مالامال از نشانه های زنده و معنوی است. او اغلب داستان هایش را با زبان راوی اول شخص می نویسد. انتخاب این راوی و لحن عامیانه در برخی قصه ها، داستان های مجموعه را به زبان خاطره نزدیک می کند. اما تیزهوشی و توانمندی ناطق، نمی گذارد که داستان هایش به خاطره بدل شود. به عبارتی، او داستان پرداز خاطره کسانی است که روزگاری بودند و دیگر نیستند.
