«بیمارستان جنگی» کتابی است که به کوشش مشترک سمیه اسلامی و مرضیه نظرلو تالیف شده. این کتاب خاطرات فاطمه تارینگو از امدادگران دوران دفاع مقدس را در قالب تاریخ شفاهی در بر دارد.
در ابتدای این کتاب دست‌خط راوی آمده است. وی در این یادداشت بیان خاطراتش را در راستای ادای تکالیف و رسالت‌های دینی خود می‌دا‌ند. «بیمارستان جنگی» در دو فصل «کودکی تا پایان تحصیلات دانشگاهی»، «اعزام به قصر شیرین/ آغاز درگیری در مرز‌ها» منتشر شده است.
تارینگو متولد بهمن 1333 و کارشناس ارشد آناتومی است. ابتدای فصل نخست کتاب به موضوع‌های خانوادگی و اعتقادی تارینگو می‌پردازد. در صفحه 51 کتاب می‌خوانیم: «خانواده‌ام قبل و بعد از انقلاب از لحاظ اعتقادی یک خانواده معمولی بودند. خیلی دو آتشه مذهبی یا غیر مذهبی نبودیم. درک نماز و روزه از دین و حبّ ائمه به اندازه متعارف آن و به میزانی که اطلاعات به ما رسیده بود داشتیم…»
همچنین جزییاتی از نحوه فعالیت‌های سیاسی تارینگو در دانشگاه در پیش از انقلاب اسلامی نیز در بخش دوم از فصل نخست کتاب مطرح شده است. نحوه فعالیت در دانشگاه، کتاب‌هایی که مطالعه کرده بود، فعالیت‌های امدادرسانی داوطلبانه با روستا‌ها و همکاری جهاد سازندگی در سال‌های پس از انقلاب اسلامی از جمله مطالبی است که در این بخش آمده‌اند.
سال 1358 تارینگو از دانشگاه اصفهان با مدرک مامایی فارغ‌التحصیل شد و در بیمارستانی در شهر قصرشیرین به فعالیت پرداخت. در خرداد سال 59 مجروحانی از مرز در بیمارستان محل خدمت تارینگو مداوا می‌شدند.
مصاحبه‌گران به خوبی جزییات فعالیت تارینگو در بیمارستان را در قالب پرسش‌هایی مطرح کرده‌اند. در صفحه 100 کتاب می‌خوانیم: «اولین‌بار کی برای انتقال مجروحان رفتید؟ اولین‌بار، بعد از این‌که چند مجروح را به بیمارستان رساندند و به خاطر همین عدم آگاهی شهید شدند، رفتم. فکر کردم اگر در همان لحظه، بانداژ و لوله‌گذاری و کار‌های اورژانسی انجام شود، احتمال زنده ماندن بچه‌ها بالا می‌رود…»
