این کتاب دارای 42 قطعه شعر سپید است که مضامین عاشقانه و جنگی هم در آن دیده می‌شود.
در بخش‌هایی از این مجموع شعرهایی با درون‌مایه اجتماعی نیز دیده می‌شود. در بخشی از نخستین شعر این مجموعه آمده است: «دستپخت مادرم را دوست دارم/ هنوز طعم آش پشت پا می‌دهد./ از سال‌ها پیش هر بهشتی که زیر پای مادران بود/ دست بافت مادر من بود/ حتی به معلم‌ها آموخته بودم/ مادرم بود که نان داد/ مادرم بود که آب داد…»
در این مجموعه 42 شعری تنها یک شعر عنوان دارد و شاعر نام آن را «…کاش می‌شد گریه کنم» گذاشته است.
