‏آخرین لبخند

زندانیان مانند پرنده‌ای اسیر قفس بودند که با به یاد آوردن هوای بیرون و سیر در گذشته، روحشان را از قفس تنگ جسم خارج می‌کردند، تا به این وسیله روح امید را در خود زنده نگه دارند و خداوند به آنها قدرتی داده بود تا بتوانند با این فضای دردناک و وحشیانة محیط سازگار شوند و با دعا کردن و سیر در ملکوت همه‌چیز را فراموش کنند. آنها تنها به هدف مقدس خود فکر می‌کردند و به دردها و تحمل آن از زاویة دیگری می‌نگریستند و تجارتی می‌کردند که رضایتمندی آن از نوع تجارت دنیایی نبود. این داستان بر اساس رشادت‌ها، شجاعت و استقامت زندانیانی که در دفاع مقدس اسیر زندان استخبارات بغداد بودند نگاشته شده است.