«یادگاران» عنوان کتاب هایی است که بنا دارد تصویرهایی از سال های جنگ را در قالب خاطره های بازنویسی شده، برای آنها که آن سال ها را ندیده اند، نشان بدهد. این مجموعه راهی است بر سرزمینی نسبتا بکر میان تاریخ و ادبیات، میان واقعه ها و بازگفته ها، خواندن شان تنها یاداوری است، یادآوری این نکته که آن مردها بوده اند و آن واقعه ها رخ داده اند؛ نه در سال ها و جاهای دور، بلکه در همین نزدیکی است.
شهید حسن شفیع زاده که از دوستان صمیمی و یاران فداکار شهید سردار حسن طهرانی مقدم بود، همیشه و در اکثر عملیات ها در کنار این یار روزهای رزم خوش درخشید. در بخشی از این کتاب در توضیح زندگی شهید حسن شفیع زاده آورده است: حسن شفیع زاده در تبریز به دنیا آمد. در کوچه پس کوچه های این شهر بزرگ شد و قد کشید. جوان بود که جنگ شروع شد. با مهدی باکری یک خمپاره انداز را از تبریز با هر سختی که بود به آبادان بردند و شد دیده بانش. از پشت همان
دوربین دیده بانی هم فهمید که جواب آتش توپخانه دشمن را باید با توپخانه داد. پس دستی سر و روی توپ های غنیمت گرفته شده از ارتش عراق می کشید و بر علیه خودشان استفاده می کرد. مرکز آموزش توپخانه ی سپاه تشکیل شد و کمی بعد شد فرمانده توپخانه سپاه ایران. می گفت «عملیات ها بدون آتش پشتیبانی و اجرای آتش، فیلمی است بدون موسیقی متن.» در آخر هم گلوله ی توپ،
فرمانده توپچی را با خود به آسمان برد.
این صد خاطره که در این کتاب آمده است روایت گوشه ای از زندگی فرماندهی است که تمام دنیایش را در کوله پشتی خود می ریخت و زیر سرش می گذاشت.
در یکی از روایت های این کتاب آمده است: اوایل جنگ فکر می کردیم پوکه های گلوله ی توپ به درد نمی خورد یا توی آن ها خاک می ریختیم و حصار میدان ورزش مان می کردیم یا خیلی ساده می ریختیم شان دور. حسن که فهمید، گفت : «از امروز کسی پوکه ها رو دور نریزه.» از آن روز به بعد با هر ده شلیک گلوله، ده پوکه هم باید تحویل می دادیم. بعدها شنیدیم که تمام یگان های
ارتش و سپاه که توپخانه داشتند، از این کار حسن حسابی استفاده کردند و جلوی هدر دادن این سرمایه گرفته شده است.
