این کتاب دارای بیش از یکصد و بیست خاطره از شهید علی قمی کردی است که افرادی نظیر حسین فاضلی دوست، غلامرضا علاماتی، هوشنگ بزرگی، احمد قمی، اکبر سلیمانی و مادر شهید به روایت خاطراتی از این شهید بزرگوار پرداخته اند.
شهید علی قمی کردی سال ۱۳۳۹ و در شهر قم به دنیا آمد و در سن ۲۴ سالگی و تاریخ دوازدهم تیر سال ۱۳۶۳ در منطقه ای به نام سه راه نقده در نزدیکی استان کردستان به شهادت رسید.
در دوران انقلاب شکوهمند اسلامی، هنگام پخش اعلامیه و نوار، مورد اصابت گلوله مزدوران رژیم قرار گرفت و به شدت مجروح شد و این جراحات باعث شد یک پای او مقداری کوتاه شود. پس از انقلاب نیز هنگامی که او مشغول آموزش نظامی به نیروها بودند، از ناحیه پای سالم خود به شدت شکستگی استخوان پیدا می کند و به همین دلیل تا لحظه شهادت از ناحیه پاهای خود ناراحتی و مشکل داشتند. وی به همراه شهیدان بروجردی، کاظمی، محمود کاوه و علی گنجی زاده عازم کردستان شد و تیپ ویژه شهدا را که بعدها تبدیل به لشگر شد، پایه گذاری نمودند و تا سال ۶۳ در سِمَت فرماندهی عملیات و قائم مقام تیپ مشغول فعالیت بود. پس از شهادتش، تلاش خانواده برای یافتن وصیتنامه از او به نتیجه نرسید. تا اینکه محمود کاوه در خواب شهید قمی را می بیند و علی به او می گوید که وصیت نامه ام میان یکی از کتاب هایم قرار دارد و نام کتاب را نیز به شهید کاوه می گوید. شهید کاوه به منزل او در پیشوای ورامین می رود و وصیت نامه را در میان اوراق همان کتاب می یابد.
علی را در قطعه ۲۴ به خاک سپردند، بالای قبر چمران و کنار قبر حاجی پور. همان جایی که بارها رویش نشسته و به برادرش گفته بود: یک روزی مرا درست همان جا دفن خواهند کرد.
