‏شهید حسن باقری به روایت مادر

کتاب «شهید حسن باقری به روایت مادر» تلاش دارد لحظاتی از زندگی مادران شهدا را همراهی کند، همراهی تلخ و شیرین. مادر شهید غلامحسین افشردی مثل همه مادرهای خوبی که می شناسیم 3 فصل زندگیش را به بهاری کردن زندگی خانواده و پسرش گره زد. سختی های روزگار را با شیرینی بودن بچه ها و غلامحسین گذراند. لحن ساده و با صلابت مادر حکایت ناخدای ماهری را دارد که کشتی اش را از طوفان های روزگار به سلامت به ساحل نجات می رساند. خودش خاطرات کودکی و شیطنت های پسرش را مثل فیلمی که از جلوی چشمش بگذرد می بیند و تعریف می کند. کودکی خیلی از ماها ساده بود، آنقدر ساده که می مانی چطور بچه ساده میدان خراسان پایه گذار و فرمانده اطلاعات عملیات سپاه می شود. حالا بعد از سال ها مادر از زندگی و پسرش می گوید، حکایت روزهای گذشته و یاد غلامحسین از تولد تا شهادتش. مادر می گرید، می سوزد، سرش از درد تیر می کشد تا خاطراتی از دلبندش را به زبان بیاورد. خاطراتش را که مثل دانه های ریخته تسبیح است به نخ می کشیم تا بیشتر از زندگی شهید غلامحسین افشردی (حسن باقری) بدانیم. زندگی که شاید برای خیلی از مادرهای آینده تکرار شود. تهران برایم شهر قشنگی بود ولی نه به اندازه تبریز، به هر حال باید به زندگی جدید و مردم این شهر عادت می کردیم. گاهی اوقات که تنها می شدم، بیشتر یاد تبریز و خانه مان توی محله مارالان می افتادم، یاد حیاط بزرگ و درخت های انار، فندق، گلابی، بادام، زردآلو و بوته های گل سرخ خوش بود. خانه مان دو حیاط داشت، حیاط کناری خانه ، کارگاه نجاری پدر بود که راهش از دالان جلوی در می گذشت. کار پدرم ساخت کمد، قفس پرندگان و درب و پنجره بود. این آخری ها هم قلم هایی می ساخت با نوک فلزی کوچکی که با آمدن خودکار و لوازم التحریر جدید، کارش از سکه افتاد. پدرم آدم منظم و دائم الوضویی بود، همیشه می گفت آدم نباید دو روزش یک جور باشد، هر روز باید چیز تازه ای یاد بگیرد.