خروشان مثل اروند

کتب حاضر زندگینامه و خاطرات شهید عبدالرحمن رحمانیان است که به کوشش مهدی فصاحت نوشته شده است. نوشته زیر مقدمه ای بر کتاب “خروشان مثل اروند”، مهدی فصاحت است که توسط عبدالمجید رحمانیان نگاشته شده است: عبدالرحمان از جمع جوانانی بود که در خانواده‎های کارگری، زندگی را می‎گذراندند. خانه‎شان، در کوچه پس کوچه‎های تنگ قرار داشت، پدرش کارگری روزمزد بود. نه به حقوق ماهانه تکیه داشت و نه به بیمه بازنشستگی، امیدوار. با دستان خود کار می‎کرد و تکیه به لطف الهی داشت. غروب، چون خسته از کار باز می‎گشت، دست و صورت را به وضو می‎آراست و لب به شکر الهی، آرام، قدم به مسجد محل می‎گذاشت و نماز مغرب و عشایش را به جماعت می‎گزارد. و مادر، قانع و شکرگزار، هم، قدر پدر را می‎دانست و هم، به تربیت فرزندان همت می‎گماشت. عبدالرحمان، از نوجوانی به کار و کوشش می‎پرداخت تا کمی از بار سنگین پدر را بکاهد. او به روشنی می‎دید که در اجتماع فلاکت‎زده آن روز، جلوه‎های فساد و تباهی آشکارتر و دینداری پنهان‎تر می‎گردد. صلابت دینی خانواده، چشیدن طعم سخت زندگی و بینشی خدادادی، از او جوانی مؤدب و پرتلاش ساخته بود. در آغاز جوانی او با نهضت اسلام‎خواهی ملت ایران، قرین شده بود. در نخستین فریادهای عدالتخواهی مردمی در مراسم چهلم شهدای تبریز، در شهر جهرم، او نیز فریاد زد؛ فریادی که علیه ستم، علیه حکمرانی طاغوتی و علیه تجاوزگری بود. فریادی که تا آخرین لحظات حیاتش در این دنیا، بر روی رود خروشان اروند، در آغاز زمستان 1365، همچنان بلند بود. فریادی مقدس، که ظلم را به عقب می‎راند و بر دلهای ستمدیدگان امید می‎افشاند. عبدالرحمان، که آمیزه‎ای از زهد و تبسم، شوخ طبعی و قاطعیت، عبادت و فروتنی، صلابت و متانت بود، با دم مسیحایی امام خمینی(ره) تولد دوباره‎ای در عرصه جهاد و شهادت یافته بود. او و دوستانش پیمان مرگ بسته بودند تا از دین خدا که امیرالمؤمنین (ع) شب و روزش را در حفظ و نشر آن وقف نمود، دفاع کنند. از پا ننشستند و هرگز پیمان درونی و نانوشته خود را فراموش نکردند. در شامگاه سوم دی ماه 65، آنها صحنه‎های جهادی را به نمایش گذاشتند که امروز شنیدن آن به افسانه می‎ماند. نه سرما، نه آب خروشان و استخوان‎سوز اروند، نه موانع پیش‎رو، نه رگبارهای گلوله‎های آتشین بعثی‎های کافر، و نه ظلمت شبِ تار، آن مجاهدان راه خدا را از هجوم به تجاوزگرانِ بعثیِ آمریکایی، بازنداشت. آیا کسی می‎تواند لحظه‎های مقدس جهاد آنها و عروج ارواح پاک و مقدسشان را به تصویر کشد؟ آیا کسی می‎داند که سردار عبدالرحمان در آن لحظه‎های جنگ با جنگ افزارهای مدرن و با موانع گوناگون طبیعی و مصنوعی، چه افکاری داشته است؟ چگونه با خدای خود نجوا کرده و همزمان در مقابل سرب‎های داغ دشمنان خدا سینه سپر کرده است؟ هرگز، جز خدای آگاه به درون دلها، کسی به این جلوه‎های مقدس انسانهای پاک و مجاهد پی نخواهد برد. اما اگر کسی، آنچه که دوستان بازمانده و حادثه دیده بازگو می‎کنند، را بنگارد و ترسیم کند، بی‎شک کار بزرگی کرده است؛ کاری که نام و یاد آنها را برای نسلهای آینده زنده‎تر می‏گرداند. من معتقدم اگر نویسنده‎ای متعهد و دیندار، در هر عرصه‎ای به زیبایی قلم بزند اما حتی به اندازه صفحه‎ای، نوشته‎هایش را با نام و یاد مردان راست قامت و شهدای عزیز انقلاب اسلامی و دفاع مقدس مزین ننماید، در حق خود و نوشته‎هایش بسیار کم لطفی کرده است. رفیق شفیق و محقق ارزشمند، آقای مهدی فصاحت، قدم پیش نهاده و برای عبدالرحمان عزیز، کتابی را تدوین نموده است تا آن ستاره راه‎نشان، راهنمای ما در مسیر بیابان ظلمانی زندگیمان باشد. من دست چنین انسانهایی را می‎بوسم، زیرا به ارزش کارشان از عمق جان ایمان دارم. خداوند پاداش این کار را در دنیا و آخرت برای ایشان مضاعف گرداند و دعای شهیدان عزیز بدرقه راهشان باشد.”