من همان عبدالله هستم

بی تردید شگفتی های هشت سال دفاع مقدس قابل شمارش نیست و یکی از این شگفتی ها اتفاق های درس آموز آزادگان جنگ تحمیلی در اردوگاه های رژیم بعث بود؛ اگرچه نمی شود از درس صبر، صمیمیت، ازخود گذشتگی، نوآوری آزادگان عبور کرد، اما در تنگنای قفس های سرد و سنگی و زخم و درد، یافتن راهی برای مفید بودن و سربلند زندگی کردن نکته ای قابل تأمل است. افسوس که نمی توان همه ی گنج های پنهان زمین را دید، نمی توان همه ی اقیانوس را در سبو ریخت و نمی توان آسمان را با تک تک ستارگانش نقاشی کرد. اما می شود با گوشه ای از فصل پر رمز و راز از زندگی آن ها آشنا شد. عبدالله تاج فر یکی از همان کسانی است که بی تردید دفتر خاطراتش نمی تواند آیینه ی همه ی ناگفته هایش باشد، نمی توان بی تفاوت از کوچه ی پیچ پیچ خاطراتش عبور کرد و مبهوت لحظه های عشق، ایمان، دوراندیشی، شجاعت و درایت این آزاده ی مرزنشین نشد؛ او خود در توصیف دفتر خاطراتش می گوید: آن چه در این حکایت مستند می خوانید، شاید عجیب باشد؛ اما از هوایی که نفس می کشیم واقعی تر است. آن چه کتاب« من همان عبدا…هستم» را از سایر کتاب های این عرصه متمایز می کند، نگاه موشکافانه، عمیق و ژرف نویسنده کتاب نسبت به اتفاق های شروع انقلاب اسلامی و جنگ نابرابر« عراق» با «ایران» است. عبدالله تاج فر از ویژگی های ژئوپلیتیکی و جغرافیایی خاص منطقه محل زندگی اش، به خوبی پلی به اتفاق های ریز و درشت آن روزها می زند؛ به طوری که خواننده می تواند همراه او به همه ی زوایه های خاطراتش سرک بکشد، با کودکی او تا سرانگشتان کار و تلاش و درس بدود، به مداوای مجروحان بشتابد، اسلحه بردوش بگیرد و شجاعت را از ماشه تفنگ بچکاند و سرانجام در ناگزیری شرایط، سال های طولانی اسارت را در اردوگاه های مخوف رژیم بعث زندگی کند…