در آغوش مادرم خوابیده بودم سکوت شب چنان آرامشی داشت که حتّی زوزه ی گرگان هم نمی توانستند سکوتش را ، آرامشش را بر هم بزنند. صدای قلب مادرم را به خوبی می شنیدم دلم آرام می گرفت آن گاه که انگشتانش در پیچ وخم زلف پریشانم به دام می افتاد.
چشمان مادرم بسته بود اما می دانستم بیدار است از دستی که بر موهایم می کشید و پلک هایش که می پرید کاملاً پیدا بود که قصد خوابیدن ندارد. انگار پریشان خاطر است یا شاید هم دلواپس یک اتفاق ناخوشایند است. چشمانم سنگین و سنگین تر شد تا اینکه دلم از بی تابی مادرم آرام گرفت.
