‏آتش و خون در خرمشهر

راوی کتاب «‏آتش و خون در خرمشهر» سرهنگ دوم ستاد، خالد سلمان محمود کاظمی، یکی از افسران بلندپایه عراقی است. او که هنگام تحصیل در دانشکده نظامی از ادامه تحصیل در این دانشکده منصرف می شود، اما نمی تواند هدفش را اجرا کند، درباره دردها و رنج های مرحله اشغال خرمشهر و جنایت هایی که در این شهر انجام شد، سخن می گوید و همچنین به نوعی شاید برای سبک شدن وجدانش دست به اعتراف می زند.
این ماجرا با ترس آغاز می شود؛ ترسی که در نخستین صفحات رقم می خورد و آتشی می شود به جان نگارنده این خاطرات. او یک سرهنگ رژیم بعث عراق است به نام خالد سلمان؛ مردی که از روزهای آغازین حمله به خرمشهر به این شهر می آید و تا آزادی آن توسط رزمندگان ایرانی در خاک کشورمان می ماند.
در سرتاسر روایت او ترس و اندوه موج می زند. ترس و اندوهی که لابلای تمام صفحات کتاب جا خوش کرده اند و گریبانش را رها نمی کنند. او به گونه ای ترس هایش را بیان می کند که انگار با دستانی لرزان قلم و کاغذ به دست گرفته و خاطراتش را نوشته است.
خالد سلمان نکته به نکته همه چیز را شرح داده است؛ از روزهای تلخ و اسف باری که در مدرسه نظامی داشته تا روزهای حمله به خرمشهر. وقتی از مدرسه نظامی حرف می زند به توصیف محیط امنیتی و رعب انگیز آن می پردازد. بعد هم می رسد به خرمشهر و از ظلم هایی که در حق این شهر کرده اند و به عنوان یک شاهد عینی همه دیده و شنیده هایش را شرح می دهد. گویی ترس موجود در صفحات نخست کتاب بسیار کمرنگ می شود و می خواهد در روایتش دقیق و صادق باشد. از اینجاست که پرده از رفتارهای غیرانسانی فرماندهان مافوقش برمی دارد و از دزدی ها، قتل ها و تجاوزهای آنان با صراحت کامل حرف می زند.