در بحبوحه جنگ عده‌ای تلاش می‌کنند از خروج یک گاو صندوق از کشور جلوگیری کنند. نقش اول فیلم، زینال، در این بین به حسن نیت آن‌ها شک کرده و سعی می‌کند گاو صندوق را از چنگ آن‌ها در بیاورد. گاو صندوق در اروند غرق می‌شود و زینال اسیر می‌شود. داستان فیلم ۲۰ سال بعد و پس از آزادی زینال ادامه می‌یابد و در حین درگیری برای تصاحب گاوصندوق حقایقی کهنه را آشکار می‌شود.
این فیلم به کارگردانی و نویسندگی محمد رضا درویش و تهیه‌کنندگی تقی علیقلی‌زاده محصول سال 1382 است. از بازیگران معروف این اثر می‌توان به سعید راد، پژمان بازغی، پریوش نظریه، انوشیروان ارجمند، پرویز پرستویی، هدیه تهرانی، کامبیز دیربازو وحید رهبانی اشاره کرد.
این اثر سینمایی موفق به دریافت ۸ سیمرغ بلورین از بیست و دومین دوره جشنواره فیلم فجر شد. علاوه بر آن، برنده جایزه ویژه هیئت داوران بهترین کارگردانی از جشنواره بین‌المللی فیلم پوسان 1383، برنده جایزه ویژه بهترین فیلم از جشنواره بین‌المللی فیلم آسیا پاسیفیک فوکوئوکا 1383، برنده جایزه ویژه بهترین کارگردانی احمدرضا درویش از جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت 1383، برنده تندیس بهترین جلوه‌های ویژه، برنده تندیس بهترین صداگذاری برنده تندیس بهترین صداگذاری،برنده تندیس بهترین تدوین، برنده تندیس بهترین طراحی صحنه و لباس در جشن بزرگ سینمای ایران 1383 گردید.
دوئل، فیلم نامه ای به شدّت قصه گو و کلاسیک دارد، که تا انتها نیز به همه قواعد قصه گویی پایبند می ماند و قراری را که از ابتدا با مخاطب گذاشته، به هم نمی زند و در کل، با بهره گیری بسیار مناسب از گره های موجود در داستان، یک قصّه جذّاب را بیان می کند.
درویش در این فیلم فضای ملتهب جنگ را بهانه قصه اصلی اش کرده چون به راحتی میتوانست قصه گاو صندوق را در برهه دیگری روایت کند اما او بدلیل اینکه سختی مردم و کاراکترها در فضای جنوب کشور به تصویر بکشد ، فضای ملتهب جنگ را برای روایت قصه اصلی اش انتخاب کرد ، گاو صندوقی که گذر زمان نشان داد چیزی جز پوچی ندارد انگار زمانه هم نمیخواهد این گنج عاقبت خوشی داشته باشد
درویش فضاسازی جنگ و فضای جنوب کشور را به خوبی در روایت بصری فیلمش نشان داده . گریم ، طراحی صحنه و لباس در هماهنگی یکدیگر قرار گرفتند و باعث شده فضای کلی بصری به دوران جنگ نزدیک شود.
در سرویس فرهنگ و ادب خبرگزاری مهر درباره این فیلم نوشته است : «مشكل اين فيلم بيش ازهر چيز متوجه فيلمنامه اثر است كه نتوانسته قصه را تا به انتها و به نسبت قدرت ابتداي آن پيش ببرد. فيلم از جايي آغاز مي شود كه يك رزمنده كه به تازگي آزاد شده و در حال بازگشت به ميهن است، پرونده مشخصي ندارد و در ميان اهالي شهر خود نيز چندان خوشنام نيست. سوء ظن ايجاد شده در فيلم به تحريك ذهن مخاطب منجر مي شود و دراو احساس نياز به سردرآوردن از سرنوشت اين رزمنده را ايجاد مي كند كه وقتي به گذشته خود رجوع مي كند، به خاطر صحنه هاي مهيب جنگ بيننده را مبهوت مي كند.»
