“خوش‌رکاب”، داستانی در روزهای جنگ ایران و عراق است. داستان کامیون‌داری که به واسطه شغلش علاقه فراوانی به کامیون نارنجی رنگش دارد. این عشق و علاقه به‌حدی بود که حاضر نبود به هیچ وجه برای کمک رسانی به جبهه از آن استفاده کند. اما اتفاقاتی می‌‌افتد که پای کامیونش به جبهه باز می‌شود و ادامه ماجرا…
این سریال که در ژانر کمدی ساخته شده به کارگردانی علی شاه‌حاتمی و با حمایت گروه حماسه و دفاع شبکه اول سیما اولین بار در نوروز ۱۳۸۲ پخش شد.
سریال “خوش‌رکاب” در ۱۵ قسمت ساخته شد. در سال 1384 فصل دوم این مجموعه با عنوان “خوش‌غیرت” نیز در ۱۴ قسمت تولید شد.
مجله میدان آزادی در نگاهی به پیرنگ و فیلمنامه این سریال می‌نویسد: فیلم‌نامه‌ی “خوش‌رکاب” از فیلم‌نامه‌های خوش‌ساختی است که یک پا در داستان‌های شخصیت مدرنیستی دارد و یک پا در پیرنگ‌های کلاسیک. هم شخصیت‌محور است و داستان تحولات شخصیتی تقی را بیان می‌کند، هم داستان‌محور است و یک ماجرای ساده‌ی دوست‌داشتنی را روایت می‌کند که اولی فرم مدرن و دومی فرم کلاسیک شاه‌پیرنگ است.
فیلم از فرم کلاسیک شاه‌پیرنگ شروع می‌شود و کم‌کم نمک پلات مدرن به آن اضافه می‌شود. تقی راننده کامیون است. همان چیزی که یک اثر در ژانر جاده‌ای به آن نیاز دارد. ترکیب راننده، مرکب و جاده رابطه‌ای می‌سازند که ژانر جاده‌ای نامیده می‌شود. ژانری که در ایران نمونه‌های خوب و موفق زیادی از آن نداریم. از نمونه‌های خارجی مشهور در ژانر کلاسیک سینمای جاده‌ای می‌توان به «دلیجان» ساخته‌ی جان فورد اشاره کرد. «توت‌فرنگی‌های وحشی» در ژانر مدرن سینمای جاده‌ای ساخته‌ی اینگمار برگمان و «پاریس، تگزاس» ساخته‌ی ویم وندرس نمونه‌ی فرم مینیمالیستی ژانر جاده‌ای و «ضد مرگ» اثر تارانتینو هم نمونه‌ای پست‌مدرن از سینمای جاده‌ای است.
