شهید ابراهیم هادی

شهید ابراهیم هادی، در اولین روز از دومین ماه سال 1336 در میدان خراسان تهران دیده بر جهان گشود. او چهارمین فرزند خانواده بود و در همان سنین نوجوانی طعم تلخ یتیمی را چشید. اما با این وجود ادامه تحصیل داد و در سال 1355 دیپلم ادبی گرفت ؛ در واپسین سالهای دبیرستان ، مطالعات غیر درسی را نیز آغاز نمود ؛ در کنار ادامه تحصیل ، در بازار تهران مشغول به کار شد. در هیئت جوانان وحدت اسلامی حضور داشت و اساتیدی نظیر علامه محمد تقی جعفری تاثیر بسزایی در رشد شخصیتی او داشتند.

وی در دوران پیروزی انقلاب اسلامی رشادت های بی شماری از خود نشان داد؛ پس از پیروزی انقلاب نیز در سازمان تربیت بدنی مشغول بود و سپس به آموزش و پرورش منتقل شد؛ او معلمی فداکار و متعهد بود که به تربیت شاگردانش پرداخت.
به ورزش علاقه ویژه ای داشت ، ابتدا از ورزش باستانی شروع کرد و در رشته ی والیبال و کشتی همتایی نداشت. ابراهیم هادی بچه های هم سن و سال محله را که درگیر کار خلاف می شدند با خود به زورخانه می برد و کم کم با منشِ برادریِ خود ، آنها را به مسجد و هیئت جذب می کرد.

شهید ابراهیم هادی به همراه شهید جواد افراسیابی گروه چریکی «شهید اندرزگو» در جبهه طگیلانغرب را تاسیس نمود که در عملیات «والفجر مقدماتی» پنج روز به همراه بچه‌های گردان کمیل و حنظله در کانال‌های فکه مقاومت کرد، اما تسلیم نشد. دلیل ملقب شدن این شهید والامقام به علمدار کمیل بدین شرح است که ایشان در طی 5 روز مقاومت کانال کمیل ، هدایت رزمندگان و مدیریت تدارکات و خورد و خوراک را به عهده گرفت و شرایط را برای دیگر هم رزمانش برای عملیات مجدد در این منطقه فراهم نمود؛ و زمانیکه مجاهدین در کانال فکه توسط عراقی ها محاصره شده بودند ، ایشان برای آنها آب می آورد و از همان جا لقب علمدار کمیل گرفت. این پهلوان گرانقدر بسیجی که در عملیات ها، پیکر شهدا و مجروحان را به پشت جبهه بر میگرداند، سرانجام بعد از 5 روز مقاومت در روز جمعه 22 بهمن سال 1361 در کانال کمیل دعوت حق را لبیک گفت و به گروه شهدای جاوید الاثر پیوست.

علمدار کمیل-شهید ابراهیم هادی

در ادامه متن وصیتنامه شهید ابراهیم هادی را که در دل صفحۀ تاریخ به یادگار مانده است می‌خوانیم:

بسم رب الشهداء و الصدیقین

اگر چه بیش از هر کس، خود را محتاج وصیت و پند و اندرز می‌دانم، پیش از آغاز سخن از خداوند منان تمنّا می‌کنم که قدرتی به بیان من بدهد که بتوانم از زبان یک شهید، دست به قلم ببرم چرا که جملات من پیدا شد و مورد عفو رحمت الهی قرار گرفتم و توفیق و سعادت شهادت را پیدا کردم، بعنوان پرافتخارآفرین وصیای شهید خوانده می‌شود.

خدایا تو را گواه می‌گیرم که از شروع انقلاب تا به حال در طول این مدت هر چه کردم برای رضای تو بوده و سعی داشتم همیشه خود را در مقابل آزمایش‌ها، مورد آزمایش و آموزش قرار دهم. امیدوارم در راه اسلام عزیز و پیروزی مستضعفین بر مستکبرین، این جان ناقابل را بپذیری.

خدایا با این که از شکستگی‌های متعدد استخوان‌هایم رنج می‌برم، ولی اهمیتی نمی‌دادم؛ به این خاطر که من در این مدت نسبت به آن‌هایی که خالصانه در این راه گام نهاده‌اند، نشانه‌هایی از لطف و رحمت تو دیده‌ام.

خدایا، ای معبودم و معشوقم و همه کس و کارم، نمی‌دانم چگونه در برابر عظمت تو ستایش کنم ولی همین‌قدر می‌دانم که هر کس تو را شناخت، عاشقت شد و هر کس عاشقت شد، دست از همه چیز شسته و به سوی تو می‌شتابد و به خوبی این را در خود احساس کردم و می‌کنم.

خدایا چنان عشق به انقلاب اسلامی و رهبر کبیر انقلاب در وجودم شعله‌ور است که اگر تکه تکه شوم و یا زیر سخت‌ترین شکنجه‌ها قرار گیرم، او را تنها نخواهم گذاشت. بعنوان یک فردی از آحاد ملت مسلمان به تمامی ملت خصوصاً مسئولین امر تذکر می‌دهم که همیشه در جهت اسلام و قرآن باشید و هیچ مسأله و روشی شما را از هدف و جهتی که دارید، منحرف ننماید.

دیگر اینکه در کارهایتان سعی کنید نیت خود را خالص نموده و از هر شرک و ریا، حسادت و بغض اعمالتان را پاک نمایید تا هم اجر خود را ببرید و هم مسئولیت خود را آنچنان که خداوند، اسلام و امام می‌خواهند، انجام داده باشید هرگز این را فراموش نکنید تا خود را نسازیم و تغییر ندهیم، جامعه ساخته نمی‌شود.

والسلام و علیکم و رحمه الله و برکاته

ابراهیم هادی‌