شهید سید موسی نامجو

سید موسی نامجو، متولد 26 آذر 1317 در بندرانزلی است. از آنجا که پدرایشان حافظ قرآن بود فرزندان نیز ازاین نور بهره فراوان بردند، وی در 5 سالگی به مکتب خانه مسجدشان رفت و بخاطر هوش بالا درهمان سن وارد مدرسه شد. موسی با نمرات عالی مرحله ابتدایی و راهنمایی را گذراند. در دبیرستان بود که برای پدرش حادثه ای پیش آمد، به‌ناچار برای پیدا کردن کار به تهران رفت و در غیاب پدر برای تأمین مخارج زندگی خانواده با چند باغدار وارد مذاکره شد. موسی مرکبات آن‌ها را خریداری می کرد و در بازار به فروش می رسانید و به این ترتیب مخارج زندگی خانواده را به مدت ۲ سال تأمین می کرد. وی به دلیل احتیاج مادی وارد مدرسه نظامی شد. او به عنوان یکی از بهترین شاگردان دبیرستان نظام دیپلم ریاضی گرفت و وارد دانشکده افسری شد. شهید نامجو به تحصیل در دانشکده افسری ادامه داد و با مدرک لیسانس نقشه‌برداری (درجه ستوان دومی) در سال ۱۳۴۰ از دانشکده افسری فارغ‌التحصیل شد. نامجو در سال 1349 با افسر طلوعی ازدواج کرد که حاصل این ازدواج، 2 پسر به نام‌های سید ناصر و سید مهدی و یک دختربه نام است.

سرهنگ محمد مهدی کتیبه از جمله افسرانی بود که روابط دیرینه‌ و شناخت خوبی از شخصیت سید موسی نامجو داشت. وی درباره آشنایی شهید نامجو با ناصر رحیمی، استادی متدین و انقلابی می‌گوید: من در سال 1339 با تیمسار نامجو در دانشکده‌ی افسری آشنا شدم. این دوستی تا زمان شهادت ایشان ادامه داشت. آقای نامجو در زمان جوانی و بعد از دوران دانشجویی با آقای ناصر رحیمی آشنا شد. این آشنایی تحولی در زندگی ایشان به‌وجود آورد و آن دمیده شدن روحیه‌ی دینی در ایشان بود. ناصر رحیمی یکی از استادان دانشکده‌ی افسری بود و در زمینه‌ی فلسفه و مسایل دینی اطلاعات خیلی عمیق داشت.

تصویر شهید سید موسی نامجو در لباس افسری

البته تحول اصلی به دیدار شهید نامجو با امام خمینی برمی‌گردد، خواهر ایشان ماجرا را اینگونه نقل می‌کنند: «پدرم مسئول تعمیر مخابرات منطقۀ قلهک بود. یک روز به او اطلاع می‌دهند که تلفن فردی به نام روغنی که حضرت امام در منزل او به سر می‌بردند اشکال پیدا کرده است. پدرم برای تعمیر خط تلفن به آنجا می‌رود و در آنجا با حضرت امام روبرو می‌شود. او پس از این ماجرا هر چند روز یکبار به زیارت امام می‌رفت و هر بار که برمی‌گشت از زندگی او برای ما تعریف می‌کرد و عشق و علاقۀ درونی خود را به امام به ما منتقل می‌کرد. یک روز به بهانۀ اینکه می‌خواهند با هم به زیارت حضرت عبدالعظیم (علیه السلام) بروند از منزل خارج شدند. آن روز غروب که ما هم برای کاری به قلهک رفته بودیم. وقتی از آنها پرسیدیم که چرا شما به زیارت حضرت عبدالعظیم نرفته‌اید، موسی جان طاقت نیاورد و با شوق و ذوق زیاد شروع به تعریف از امام نمود و معلوم شد که آنها به زیارت امام (رحمة‌الله‌علیه) رفته بودند. از آن به بعد موسی جان هر چند گاه به زیارت امام می‌رفت و این دیدارها در زندگی او تاثیر زیادی به جای گذاشت.»

شهید نامجوعضو گروه مخفی یکی از سازمان‌های مبارزاتی زیرزمینی در زمان طاغوت بود که به دست دکتر جاسبی، دکتر آیت، شهید عباسپور و… تاسیس شده بود. بعدها افراد دیگری چون شهید کلاهدوز و شهید اقارب پرست هم عضو این تشکیلات شدند.

از سال پنجاه به بعد، با آنکه فعالیت سیاسی، آن هم در ارتش، خیلی خطرناک بود، او بدون ترس و واهمه، اعلامیه‌ها و نوارهای امام (قدس سره) را جا به جا می‌کرد از ابتدا مقلد امام (قدس سره) و عاشق ایشان بود و با تمام وجود به پیشوایش عشق می‌ورزید.

او پیش از انقلاب ۱۳۵۷ به سمت عضو هیئت علمی دانشکده افسری منصوب شد که این مسئولیت، بعد از انقلاب به ریاست دانشکده، ارتقاء یافت.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی تیمسار نامجو با حفاظت از اسلحه خانه های دانشکده افسری اجازه نداد تا این سلاح ها به دست دشمنان نظام و گروهک‌های مخالف بیافتد و همچنین تصمیم گرفت تا یک ارتش مذهبی و ملی را تشکیل دهد.

سید موسی نامجو در 1358 خورشیدی برای آن که دانشکده افسری را ساماندهی و نظم ببخشد به عنوان فرمانده موقت این دانشگاه منصوب شد و وی به همراه دیگر فرماندهان ارتش بنابر دستور امام خمینی(قدس سره) به پاکسازی این نهاد از وجود افراد نفوذی و وابسته پرداخت.

سید موسی نامجو به عنوان فرمانده دانشگاه افسری در ارتباط با تجاوز عراق به ایران به دانشجویان خود گفت: «عزیزان! عراق تا پشت دروازه های اهواز رسیده است. ما احتیاج به نیرو داریم تا با این تجاوزکاران مقابله کنیم» و نخستین گروه داوطلب را به جبهه های نبرد اعزام کرد و در روزهای بعد دسته های دیگری را به منطقه های آبادان و خرمشهر فرستاد و در طرحی ابتکاری در اهواز ستادی تشکیل داد تا غیر نظامیان را آموزش دهد.

امام خمینی(قدس سره) تیرماه 1360، سید موسی نامجو را به عنوان مشاور خود انتخاب کردند اما او با وجود مشغله های زیاد، هرگز از امور دانشگاه افسری و جبهه ها غافل نمی شد. محمدجواد باهنر نخست وزیر وقت در 27 مرداد همان سال او را به عنوان وزیر دفاع منصوب کرد و با توجه به این که نماینده امام در شورای عالی دفاع بود از ایشان کسب تکلیف کرد و امام نیز دستور دادند که با حفظ سمت، مسئولیت وزارت دفاع را نیز بپذیرد.

وی در سمت وزیر دفاع به طرح ریزی و ساختن قطعه های مهم نظامی و مورد نیاز در تسلیحات ارتش پرداخت و برای این منظور از برادرش سید رسول که او نیز به شهادت رسید و همکلاسی هایش که در انگلیس آموزش دیده بودند استفاده کرد و به آنها ماموریت داد تا امکانات ارتش را بررسی و درمورد ساختن این قطعه ها تحقیق کنند. این گروه با پشتکار زیادی مشغول به کار شدند و بدین ترتیب یکی از قدم های اصلی برای خودکفایی ارتش و تسلیحات برداشته شد.

به ترتیب از راست به چپ شهید موسی نامجو، شهید رجایی و شهید فکوری

سربازان شجاع سید موسی نامجو به همراه دیگر همرزمانش در عملیات ثامن الائمه(ع) موفق شدند تا نخستین پیروزی گسترده غیرکلاسیک سپاه اسلام را در برابر متجاوزان به ثبت برسانند و به دلیل این عملیات، نیروهای خودی با روحیه بالا توانستند تا بخش بزرگی از خاک کشور را از اشغال دشمنان خارج کنند.

سرانجام در هفتم مهر ۱۳۶۰هواپیمای “سی – ۱۳۰” حامل سید موسی نامجو به همراه شهیدان فلاحی، فکوری، کلاهدوز و جهان آرا در جریان عملیات ثامن الائمه و پس از بازدید از فتوحات ارتش در منطقه کهریزک تهران دچار سانحه شد و سقوط کرد و بدین ترتیب همگی آنها به مقام شهادت نایل آمدند.

سرهنگ ابتهاج، همرزم شهید نامجو در خاطره‌ای می‌گوید: بعد از این که نامجو از سفر کره برگشت، در دانشکده افسری خدمت ایشان رسیدم و صحبت هایی را در رابطه با سفرش انجام دادیم، که صحبت به برادرش، سید رسول نامجوی کشید. سید موسی می گفت: «رسول از من خواست که او را همراه خود به کره ببرم.» پرسیدم: «پس چرا نبردید؟»ایشان جواب داد: «من می بایست برادرم را با مصرف مقداری سوخت و انرژی بیت المال به کره می بردم و چون ایشان ماموریتی در این سفر نداشت، بخشی ازهزینه بیت المال تلف می شد و من پیش خدا جواب گوی این مساله نیستم.»

در کتاب مجموعه خاطرات سید موسی نامجو آمده است: وقتی آقایان بازرگان و طباطبایی از خدمت امام خمینی در قم مراجعت نمودند و در زمین چمن دانشکده افسری از هلی کوپتر پیاده شدند، نامجوی به استقبال آنها رفت و به علت علاقه وافر و خاصی که به حضرت امام داشت، به آنها گفت: «شما که پیش امام بودید، برای ما چه هدیه ای آوردید؟» آقای طباطبایی در جواب گفت: «ما یک جلد قرآن خدمت امام برده بودیم. اما قرآن را از ما گرفت و جمله ای در آن نوشت و به ما داد، ما هم آن قرآن را به شما تقدیم می کنیم.» نامجوی قرآن را گرفت و پس از بوسیدن آن را باز نمود. امام با خطی زیبا این جمله را در گوشه قرآن نوشته بود: «قرآن برای آدم سازی است.» روح الله الموسوی الخمینی