شهید عباس دوران

در سال ۱۳۲۹ در شهر شیراز چشم به جهان گشود. دوران کودکی، نوجوانی و جوانی را در شیراز گذراند. در سال ۱۳۴۸ موفق به اخذ مدرک دیپلم طبیعی از دبیرستان سلطانی شیراز شد. پس از اخذ مدرک دیپلم در سال ۱۳۴۹ به خدمت سربازی رفت او پس از اخذ دیپلم در سال ۱۳۵۱ وارد دانشکده خلبانی نیروی هوایی ارتش شد و پس از طی دورهٔ مقدماتی پرواز در ایران، برای فراگیری دورهٔ تکمیلی خلبانی به آمریکا اعزام شد. وی با اخذ نشان و گواهی‌نامه خلبانی از دانشکده خلبانی پایگاه نیروی هوایی کلمبوس به ایران بازگشت.

تصویر شهید عباس دوران در پایگاه شکاری

درسال 1358 با نرگس خاتون دلی روی فر ازدواج کرد ویک فرزند به نام امیر رضا از ایشان به یادگار مانده است. وقتی جنگ تحمیلی در روز ۳۱ شهریورماه ۱۳۵۹ آغاز شد در پست افسر خلبان شکاری و معاونت عملیاتی فرماندهی پایگاه سوم شکاری (شهید نوژه) انجام وظیفه می‌کرد. او از خلبانان جنگنده مک‌دانل داگلاس اف-۴فانتوم ۲ نیروی هوایی کشورمان بود که در ماه‌های آغازین جنگ ایران و عراق نقش مهمی در بمباران اهداف دشمن بعثی ایفا کرد. عباس دوران طی دو سال اول جنگ بیش از ۱۲۰عملیات و پرواز برون مرزی موفق داشت. از مهم‌ترین پروازهای ایشان دو عملیات مروارید و بغداد است که  به قصد ضربه زدن به شبکه دفاعی و امنیتی نفوذ ناپذیر مورد ادعای صدام انجام شد، وی سرانجام در سحر گاه روز ۳۰ تیر ماه سال ۱۳۶۱ که لیدری دسته پرواز را به عهده داشت، با اراده‌ای پولادین به پالایشگاه الدوره یورش بردند و چندین تن بمب هواپیماهای خود بر قلب دشمن حاکمان جنگ افروز عراق ریختند و پس از نمایش قدرت و شکستن دیوار صوتی در آسمان بغداد، هنگام بازگشت، هواپیمای لیدر مورد اصابت موشک دشمن واقع شد و شهید دوران اگر چه اجازه ترک هواپیما را به همرزم خلبانش؛ ستوان‌یکم منصور کاظمیان در عقب کابین داد، اما خود به رغم اینکه می‌توانست با استفاده از چتر نجات سالم فرود آید، صاعقه‌وار خود و هواپیمایش را بر متجاوزان کوبید و بدین ترتیب مانع از برگزاری اجلاس سران غیرمتعهدها به ریاست صدام در بغداد شد.

از شهید عباس دوران وصیت نامه کتبی دردست نیست اما همانطور که خانواده ایشان نقل کرده‌اند، بارها به صورت شفاهی به پدرشان می‌گفتند:

«اگر روزی به درجه پر افتخار شهادت نائل آمدم شما كه پدرم هستید اختیاردار كلیه وسائلی كه ازخودم به جا می‌ماند خواهید بود و قیم بچه صغیر و خردسالم می‌باشید و از تنها پسر عزیزم به‌همان تربیت و كیفیت كه در تعلیم و تربیت من زحمت كشیدی درباره اوكوشا بوده با همان روحیه زهد و تقوائی كه در شما سراغ دارم و درباره من عمل كرده‌اید نسبت به او نیز عمل نمائید و از لحاظ اعتقادات دینی و تعهدات مذهبی و همچنین آموزش و پرورش او كوتاهی ننمائید  تازمانی كه از او یک عباس دوران دیگر بسازید و به خصوص سفارش اكیدی كه همیشه به تمام اعضای خانواده می‌کرد این بود كه در شهادتم اشک غم نریزید زیرا من به خاطر خدای خود و تعهدات دینی و وجدانی و اسلامی خود به فرمان امام امت و برای پیروزی حق بر باطل افتخار شهادت پیدا می‌كنم و برحسب آیات قرآن كریم من نمرده وزنده می‌باشم و به برادرانم بگوئید كه من همیشه در میان شما خواهم بود.

تصویر شهید عباس دوران با لباس خلبانی در کنار هواپیمای جنگی

همسر شهید عباس دوران نقل می‌کند:

مسئولان نيروي هوايی به دليل پروازهای زياد عباس،تصميم گرفتند او را به تهران منتقل نمايند كه او موافقت نكرد. گفت من به تهران نمی‌روم… پرواز را دوست دارم و مي خواهم به مردم خدمت كنم. هميشه به من می‌گفت كه از پول اين مردم من دوره ديده ام و خلبان شده ام .گاهي به من می‌گفت: آيا مي دانيد از پول اين مردم و اين كشور چه قدر برای ما خرج كردند و ما را فرستادند آمريكا تا دوره ببينيم؟ من هرگز نمی‌توانم عقب نشيني كنم. يكی می‌گويد نمی‌خواهم پرواز كنم و نمی‌رود. من هم می‌گويم پس چه كسی برود؟ چه كسی از كشور دفاع كند؟

سرتيپ خلبان محمود ضرابي- همرزم شهید- نقل می‌کند:

به ياد دارم يک شب دستور پرواز جنگی آمد و عباس به من گفت: محمود چرا عزا گرفته ای؟ گفتم: ساعت دو ونيم شب است و دستور پرواز آمده كه برويد تانک و نفربر بزنيد. نيروي زميني می‌خواهد پيشروی كند.عباس گفت: من می‌روم. گفتم: امروز دوبار پريدی. گفت: اشكال ندارد بازهم می‌پرم.

منبع: ماهنامه فرهنگی تاريخی شاهد ياران/ ويژه شهيد سرلشكر خلبان “عباس دوران”.(مهر و آبان 92)