شهید پرویز(کمیل) ایمانی

20 تیر سال  1345پسری به نام پرویز در نگین سبز مازندران متولد شد. پسری که در دامان پدر و مادری اهل معرفت بزرگ شد و بعدها نامش را به نام کمیل از یاران امیرالمؤمنین تغییر داد. او عاشق درس و مدرسه بود و همیشه در بین شاگردان ممتاز کلاس برای خود جایی داشت. چندین بار در اوان کودکی با خانواده‌اش از روستایی به روستای دیگر سفر کردند. مدارس مختلف و محیط‌های مختلف تأثیری در انگیزه او برای فهم و یادگیری نداشت.12 ساله بود که در جریان انقلاب اسلامی قرار گرفت و به اندازه سن خود با پخش اعلامیه و شعار در این مسیر نقش ایفا کرد. دبیرستانی بود که جنگ تحمیلی شروع شد.  شور و شوق جهاد در دل داشت بنابراین مدرسه را ترک گفت و عازم جبهه‌ها شد.

در آذر 1361 برای آموزش نظامی به پادگان منجیل رفت و پس از ۳۴ روز در نخستین اعزام با لباس بسیجی به جبهه غرب کشور در مریوان اعزام شد. از آن سال به بعد به طور مداوم از طرف بسیج سوادکوه در جبهه ها و مناطق عملیاتی حضور  می یافت .

اردیبهشت 1362به مدت بیش از ۳ ماه به کامیاران رفت و در مهر همان سال از ناحیه پا گلوله خورد . آذرماه بود که به عنوان نیروی رسمی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در آمد.

از همان زمان به عنوان مربی و مسئول واحد تخریب در گردان تخریب لشکر ۲۵ کربلا مشغول به کار شد.

در سال 1363برای گذراندن دوره آموزشی تخصصی فرماندهی در سپاه یکم ثارالله روانه تهران شد. بعداز گذران دوره آموزشی با مدرک فوق دیپلم نظامی در سمت جانشین فرمانده گردان تخریب در عملیات بدر حضور یافت.

اوایل 1364  هم زمان با میلاد رسول اکرم (ص) با لباس سبز پاسداری در مراسمی ساده در سن ۱۹ سالگی ازدواج کرد و بنا بر گفته مادرش به احترام همرزمان شهیدش بسته حنای حنابندان خود را برای جلوگیری از شادی مضاعف باز نکرد.

سال 1365 خانواده ایمانی که به تازگی طعم سه نفره شدن را چشیده بود، به خانه‌های سازمانی در اهواز هجرت کردند.  شهید کمیل ایمانی در زمستان سال ۶۵ و قبل از عملیات کربلای چهار معاون عملیاتی و آموزشی گردان تخریب لشکر ۲۵ کربلا شد.

با همان  سن و سال کم به آمار سپاه مازندارن پیوست. با مقر لشکر 25 کربلا در هفت تپه بارها به جنوب اعزام شد. بعد از مجروحیت نخستش در کامیاران برای بار دوم در عملیات والفجر 10 حلبچه شیمیایی شد. استفاده از مین ضد تانک در دریا که موجب نابودی قایق های دشمن شده بود، از ابتکار وخلاقیت های وی محسوب می شود.کمیل ایمانی عضو شورای فرماندهی لشکر 25 کربلا سردار شهیدی است که با سن 22 سالگی، 2 هزار و 502 روز سابقه جبهه و جنگ دارد.

کمیل در 7 اسفند 66 در منطقه مریوان وصیت نامه ای نوشت ودر آن دیدگاهها و نظرات خود را به روشنی برروی کاغذ آورد. کمیل فرمانده گردان بود و برادرش یارعلی در گردان تحت فرماندهی او به عنوان رزمنده حضور داشت امّا هیچ فرقی بین برادرش و دیگر رزمندگان قایل نبود تواضع و فروتنی او در کنار شجاعت و دلیری در هنگامه نبرد مثال زدنی بود.

کمیل در ۲۸ خرداد ۶۷ به هنگام نصب پل ارتباطی بر اثر اصابت ترکش از ناحیه کمر قطع نخاع شد و به دنبال آن  با اصابت ترکـش به  قسمتی از قلب به شدت مجـروح گـردید،   بلافاصله در بیمارستانی در اهواز بستتری شد. پس از مدتی از اهواز  به بیمارستانی در شیراز انتقال یافت. پس از آن هم به بیمارستان بوعلی ساری منقل گردید.

اما  سـرانجام در در تاریخ  ۱۹ تیر۶۷  بر اثـر شدت جراحات به درجـه  شـهادت نائل گردید. پس از شهادت کمیل دومین فرزند دختر او متولد شد که نام او را معظمه نهادند.

پیکر شهید کمیل ایمانی با تشییع باشکوه مردم سوادکوه در گلزار شهدای امامزاده عبدالحق زیراب بنا بر وصیتش به خاک سپرده شد.

یارعلی ایمانی که شش ماه را در کنار برادر فرمانده‌اش در جبهه بود، با اشاره به اینکه کمیل ایمانی را با نماز شب و عباداتش می‌شناسند، افزود: «سردار کمیل ایمانی فرقی بین من و دیگران باقی نمی‌گذاشت و اهل افراط و تفریط نبود».
برادر سردار شهید کمیل ایمانی با تاکید بر ابتکار و خلاقیت این شهید، یادآوری کرد: سردار کمیل ایمانی یک تئوریسین بود و در طراحی مین “والمر” به من گفت که دوست دارم در بخش میانی بدنه مین عکس من در داخل آن طراحی شود.

درایت و خلاقیت و تعامل فکری و اقدامات موثر عملی کمیل ایمانی را که از ماه‌های پایانی سال ۶۲ نام خود را از پرویز به کمیل تغییر داده بود، به عنوان عضو شورای فرماندهی لشکر ۲۵ کربلا یکی از یزرگ‌ترین و عمل کننده‌ترین لشکر ویژه پیاده جنگ شد.

ابتکار عمل وی در استفاده از مین ضدتانک که فقط در خشکی عمل می‌کرد در دریا که موجب نابودی قایق‌های دشمن را فراهم آورد، از خلاقیت‌های وی محسوب می‌شود.
حضور در عملیات‌های؛ والفجر چهار، شش، هشت، ۱۰ و قدس یک، دو، کربلای یک، دو، چهار، پنج و ۱۰، بیت‌المقدس هفت و عملیات‌های تخریب و تک‌های ضربتی، پاتک‌ها و چندین عملیات بزرگ و کوچک در کارنامه شهید سردار کمیل ایمانی خودنمایی می‌کند.

خدایا توبه می کنم از اینکه واجبی را به خاطر مستحبی رها کردم. در نمازم به چیزی جز تو فکر کردم. در سختی ها به جای تو به بنده ات رو آوردم. ایمانم به بنده ات بیشتر از ایمانم به تو بود. در کارها تنها خود را محور قراردادم نه خدا را، ازاینکه تعهدهایی که با خدای خویش بستم، بشکستم. از اینکه تعهد کردم مواظب اعمالم باشم ولی نشدم. از اینکه غیبت کردم واز دیگران بد گفتم وخود را نیک جلوه دادم. از اینکه کارهایم را برای ریاست طلبی وشهرت انجام دادم.