شهید حمیدرضا گلکار

با شروع جنگ بی‌رحمانه و هجوم ناگهانی ارتش عراق به مرزهای ایران، چندین ماه با عنوان یک بسیجی، به طور کاملا خودجوش راهی جبهه ایلام و گیلانغرب گشت. او در این مدت خدمات ارزنده و مفیدی را در این جبهه‌ها ارائه داد.
درست از زمانی‌که وارد جبهه‌ شد، دیگر علاقه ای به ماندن در شهر نداشت و مانند کودکی که تازه مادرش را یافته، به دامان جبهه چنگ می‌زد. بارها جوانان مشتاق و داوطلب را از کرج جذب می‌کرد و به جبهه غرب (گیلانغرب) می‌برد.

زمانی‌که حمیدرضا متوجه پیشروی و جنبش‌های بسیار در جبهه جنوب گشت، با گروهی از بسیجیان و همراهانش رهسپار مناطق جنوب شد و یک ماه در آنجا جنگید. در زمستان سال 1359، زمانی‌که اولین مرخصی خود را گرفته بود، به عضویت رسمی سپاه پاسداران کرج درآمد. او پس از گذراندن دوره آموزشی مورد نیاز، مجددا راهی جبهه شد و با توجه به توان نظامی و انجام مسئولیت‌های مختلف در جبهه، خیلی زود رشد کرده و تجربیات بسیاری در این راه کسب نمود. و سرانجام باتوجه به قابلیت‌های بسیار، اولین مسئولیت رسمی‌اش یعنی فرماندهی گردان سلمان را عهده دار شد.
فروردین ماه سال 1361، عملیات گسترده و مهم فتح‌المبین، طرح‌ریزی و اجرا گشت. در این عملیات، حمیدرضا گلکار فرماندهی گردان را به عهده داشت و این بار نیز توانایی و شایستگی بسیاری از خود نشان داد. در این عملیات اتفاق درد آوری نیز برایش رخ داد؛ استخوان دستش بر اثر برخورد گلوله تانک خورد شده و او را راهی بیمارستان نمود. از عمده ناراحتی و حسرتش در دوران دفاع مقدس، می‌توان به توفیق نیافتنش در عملیات غرور آفرین بیت‌المقدس که منجر به آزادی خرمشهر گشت، اشاره کرد. چراکه در آن زمان در بیمارستان به‌سر می‌برد و از اینکه نتوانسته بود در این عملیات حاضر شود، سخت دلگیر بود.

با اینکه هنوز به‌ طور کامل سلامتی‌اش را به دست نیاورده بود، اما هرجور که شده خود را برای شرکت در عملیات رمضان به جبهه رساند و این بار نیز با سمت فرماندهی گردان با رشادت وارد عمل شد و نیروها را با دقت هدایت و ساماندهی کرد.
در ادامه این عملیات اتفاق تلخ دیگری رخ داد و بار دیگر مجروح شد. شدت مجروحیتش به قدری بالا بود که از ناحیه فک و صورت به شدت زخمی شد به طوری که استخوان فکش در هم شکسته و گلوله به طرز معجزه آسایی پشت نخاعش متوقف شد.
همچنین یکی از چشم‌هایش را در این عملیات از دست داد. در طی این مجروحیت حدود سه ماه فک و دهانش را بسته بودند و در تمام آن مدت غذاهای آبکی به او می‌دادند.
حمید رضا که به شدت وابسته جبهه بود، به محض اینکه یک مقدار سلامتی‌اش را به دست می‌آورد، خود را به جبهه می‌رساند و تمام مشکلات و رنج‌ها را در برابر جبهه به جان می‌خرید. او دلسوزانه و صادقانه درکنار بسیجیان می‌ماند و به فعالیت‌های جنگی ادامه می‌داد.
با فرا رسیدن زمان عملیات والفجر مقدماتی گلکار به عنوان فرمانده در این عملیات حضور یافت و برای بار سوم نیز مجروح شد. مجروحیتش این بار از ناحیه پا صورت گرفت و مدتی را در بیمارستان به سر برد.

شهید حمیدرضا گلکار در خرداد ماه سال 1362 با دختری متدین و پاکدامن وصلت نمود و ثمره این ازدواج یک فرزند بود.

عملیات خیبر نیز فرارسید.. این‌بار نیز حمیدرضا تمام توانش را به‌کار گرفت و با عنوان فرماندهی تیپ حبیب در عملیات شرکت نمود. در این عملیات نیز حماسه‌ای باورنکردنی رقم زد و رشادت‌هایش به یادگار ماند.
در عملیات شکست‌ناپذیر خیبر که در اسفند ماه سال 1362 به اجرا درآمد، مسیر همواری بوجود آمد تا حمیدرضا را به آرزوی دیرینه خود، یعنی شهادت برساند. شهید حمیدرضا گلکار، در این عملیات از جان خود گذشت تا رزمندگان را از محاصره در بیاورد. او به تنهایی مقاومت کرد و چندین تانک را منهدم ساخت و بعد از عقب راندن رزمندگان اسلام به پشت خط، در همان منطقه به شهادت رسید و سالها مفقود ماند. تا مدت‌ها خانواده فکر می‌کردند که به اسارت دشمن در آمده و امیدوار بودند، تا اینکه پس از 9 سال، پیکر مطهرش را یافتند و در امامزاده محمد کرج به خاک سپردند.

یکی از همرزمانش اینگونه روایت می‌کند:« دو گردان از نیروهای حمید در محاصرۀ نیروهای زرهی دشمن قرار گرفته بود. با رشادت و شایستگی و با کاربستن تاکتیک‌های بدیع، نیروها را از محاصره و کشته و اسارت شدن در می‌آورد؛ اما خود زیر گلوله مستقیم تانک مقاومت می‌کند و تا آخرین لحظه با دشمن می‌جنگد. با یک قبضه آر پی جی و تعدادی گلوله، چند تا از تانک‎‌های دشمن را منهدم می‌کند و بدین ترتیب، نیروهای زرهی را زمین‌گیر کرده و نیروهای خود را به عقب می‌رساند. خودش و یک بسیجی می‌مانند و حمید به قدری آر پی جی شلیک می‌کند که از گوش‌هایش خون جاری می‌شود. درواقع خودش را فدای آن دو گردانش می‌کند. مردانه می‌ایستد و در آنجا به شهادت می‌رسد؛ اما جنازه‌اش در همان جا می‌ماند. »

برگرفته از کتاب: بی‌کرانه‌ها