شهید رسول حیدری

با شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، دفاع از خاک وطن، به یکی از اهداف بزرگ و مهمش تیدیل شد و همین مسئله او را راهی جبهه‌های جنگ ساخت. از این رو در عملیات‌های مهم و مختلفی شرکت کرده و چندین مرتبه دچار جراحت شد. به قدری به جبهه و جنگ وابسته بود، که کمتر زمانی را به مرخصی اختصاص می‌داد تا اینکه سال 1360، زمانی‌که برای مرخصی به شهر آمده بود، با دختری اصیل و نجیب به‌نام معصومه برزگر ازدواج کرد و در آینده صاحب سه فرزند شدند.

همسر شهید رسول حیدری در خصوص زندگی عاشقانه‌اش با همسر، به نقل از خبرگزاری نوید شاهد اینگونه روایت می‎‌کند:« فروردین سال 1360ازدواج کریم اما حضور رسول را کمتر حس می‌کردم. تقریبا تمام سال هاي جنگ را در جبهه حضور داشت. هر طور بود خودش را به عمليات ها می‌رساند. كمتر به مرخصي مي‌آمد؛ وقتي هم برمی‌گشت می‌گفت شما استراحت كن و به هيچ‌كاري دست نزن. اگر هم مشغول كاري مي‌شدم، آرام نمی‌نشست و كاري ديگر از امور منزل را انجام می‌داد. زندگي و رابطه صميمانه‌ای داشتيم. رسول بدون مشورت هيچ‌كاری را انجام نمی‌داد؛ حتي با بچه ها مشورت می‌كرد. اعتقاد داشت زندگي جمعي بايد طبق نظر همۀ اعضای خانواده اداره شود و نبايد سليقه يك نفر بر زندگي حاكم باشد. بسيار مهربان بود و با اخلاص.»

رسول مدتی را در جبهه گیلانغرب و سرپل ذهاب، به مبارزه با نیروهای بعثی متجاوز پرداخت و در آن منطقه چند طرح مهم و اصولی برای حمله با دشمن ارائه داد. خودش نیز به‌طور فعال درتمام این عملیات‌ها شرکت کرده و تمام تلاش خودرا برای تامین اهداف عملیات می‌کرد.

او سال‌های متوالی در منطقه کردستان عراق، به فعالیت شناسایی مشغول بود و با وجود اینکه تجهیزات و امکانات کافی وجود نداشت، هیچ‌گاه اعتراض نکرد و با مشکلات مقابله می‌کرد. رسول حیدری به قدری صبور و با شهامت بود که در کردستان عراق، زمانی‌که از قسمت کمر دچار مجروحیت شده بود، به‌دلیل نبود وسایل جراحی، عمل جراحی را بدون بی‌هوشی تحمل کرد.

او در طی هشت سال جنگ بی‌رحمانه، بیش از 60 ماه در جبهه‌های جنگ به‌ویژه جبهه غرب، با تمام توان خدمت کرد و گاهی برای شناسایی در مناطق عراق، تا مرز سوریه نیز پیشروی می‌کرد.

پس از پایان دوران دفاع مقدس، رسول حیدری، در رشته علوم سیاسیِ دانشگاه امام حسین(ع) مشغول به ادامه تحصیل شد. روزها یکی پس از دیگری سپری شد و زمانی‌که سال آخر تحصیل را می‌گذراند، هجوم و تجاوز صربهای نژاد پرست به مسلمانان در بوسنی و هرزگوین آغاز شد و در همین حین بود که رسول با سمت دیپلمات جمهوری اسلامی ایران، رهسپار بوسنی شد و ماموریت یافت تا در شهر ویسوکو، به خدمت بپردازد.

او که سرشار از تجربیات فراوان از دوران قبل از انقلاب تا پس از جنگ تحمیلی بود، یک منشا گرانقدر برای مردم مظلوم و بی‌پناه بوسنی به‌شمار می‌آمد. او علاوه‌بر حمایت مردم این کشور، فرهنگ دینی و مذهبی را نیز بین مردم انتشار می‌داد. یکی از روحانیون شهر ویسوکو، به‌نام «عمرویچ» اظهار داشت:« رسول را عالمی بسیار ساده و مومن یافتم. او همواره به خدا توکل داشت.»

همینطور که رسول به مردم بوسنی عشق می‌ورزید، آنان نیز او را یاری دلسوز و همراه برای خود می‌دیدند و اورا نماینده‌ای می‌دیدند که از هیچ کمکی دریغ نمی‌کرد.

فعالیت‌های ارزنده رسول در بوسنی در ذهن همۀ مردم ثبت و ماندگار شد. او بعد از فداکاری و تلاش‌های پی‌درپی در راه حفظ حق، در سال 1372 روز عید سعید غدیر، درکنار یار و همرزم بوسنیایی‌اش، درحالی شهد شیرین شهادت را نوشید، که از جاده‌ای که صرب‌ها در آن کمین کرده بودند می‌گذشت.

او بسیار دلتنگ شهادت بود، زمانی‌که جنگ به پایان رسیده بود، به همرزمش این‌طور ناراحتی خود را ابراز نمود:« جنگ تمام شد و پل‌های بهشت را از مرزهای ایران برداشتند، دوستان همه رفتند و من ماندم »

او که هواره به سمت کارهای طاقت‌فرسا می‌رفت و ترسی به دل راه نمی‌داد، دیگر آرام گرفته و به آرزوی همیشگی‌اش دست یافته بود.

چند ساعت قبل از شهادت، با حالتی خاص از همه خداحافظی کرد و با مادرش سخن گفت، شاید می‌دانست که این آخرین‌بار است که با مادرش وداع می‌کند….

شهید رسول حیدری که با نام مستعار مجید منتظری به فعالیت‌های مهم و موثر می‌پرداخت، یکی از چهار شهدایی است که از بین نیروهای نظامی ایران، برای کمک و آموزش جنگی به مردم بوسنی، اعزام شده بودند و او اولین شهید ایرانی در بوسنی به‌شمار می‌آید.

* برگرفته از کتاب برکرانه‌ها