شهید محمدرضا تورجی زاده

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، شهید محمدرضا تورجی زاده، با پایگاه‌های انقلابی همکاری می‌کرد و مبارزه با گروهک‌های ضد انقلاب را در اولویت خود قرار داده بود.

آغاز حملات ناجوانمردانه و ناغافل ارتش عراق به مرزهای ایران، تمام حواس محمدرضا را به جبهه‌ها کشاند. او که چندین مرتبه به محل ثبت نام جبهه برای اعزام نیرو مراجعه کرده بود، پیگیری‌هایش نتیجه نداد. زیرا اجازه کتبی پدر را در دست نداشت.

هر زمان که موضوع اعزام به جبهه را با پدر مطرح می‌کرد، پدر یک جمله می‌گفت: «سن تو کمه، صبرکن دیپلم بگیری بعد بری جبهه.»

خردادماه سال 1360، امام خمینی (ره)، برای رفتن به جبهه فرمان دادند. همین امر باعث خوشحالی محمد و بچه‌های مسجد شده بود. ظهر آن روز به قدری با پدرش صحبت کرد تا اینکه رضایت او را جلب کرد. بلاخره با همه خداحافظی کرد و راهی شد.

پس از گذراندن 2 ماه دورۀ آموزشی در پادگان غدیر اصفهان، به لشگر 8 نجف اشرف، به فرماندهی حاج احمد کاظمی پیوست و پس از آن، در اواخر دوران تابستان در دوره فشردۀ گردان ضربت در طی یک ماه شرکت کرد و راهی عملیات محرم شد.

محمدرضا تورجی زاده، با شرکت در عملیات‌های مختلف و اعزام به سنندج، تجربه مناسبی کسب کرد و سپس راهی پیرانشهر شد. اولین مجروحیت او، به عملیات والفجر 2 باز می‌گردد که این مجروحیت باعث یک ماه بستری شدن او شد.

او دست رد به هیچ عملیاتی نمی‌زد؛ با این حال در این بین، از فعالیت دینی خود غافل نبود. روزهای سه شنبه و چهارشنبه را برای خود خالی می‌کرد و راهی جمکران می‌شد. این را همه می‌دانستند.

یکی از همرزمان ایشان در خاطرات خود نقل کرده است که محمدرضا گاهی 14 مرتبه ماشین عوض می‌کرد تا به مسجد جمکران برسد.

علاوه‌بر آن، او که از سنین نوجوانی به مداحی و خواندن دعای کمیل علاقه و در آن استعداد فراوانی داشت، شب‌های جمعه برای رزمندگان دعای کمیل می‌خواند. صوت خاص او، همه را مجذوب می‌کرد.

از آنجایی که ارادت خاصی به حضرت زهرا (س) داشت، در تمام مداحی‌هایش از حضرت می‌خواند. شاید به همین خاطر بود که در بهمن‌ماه سال 1365 به معاونت گردان یا زهرا (س) و در دی‌ماه همان سال به فرماندهی این گردان در آمد.

در کتاب خاطرات شهید محمدرضا تورجی زاده، درباره انتقال او به گردان یازهرا (س) نقل شده :

زمانی‌که از فرماندهی گروهان ذوالفقار، به فرماندهی گردان یا زهرا (س) منتقل گشته بود، “خالقی” فرمانده جدید گروهان ذوالفقار به محمدرضا گفت: «اینا کی هستن تو این گروهان جمع کردی؟ وقتی به من گفتن به جای شما بیام، خوشحال بودم. فکر می‌کردم یک گروهان نمازشب خوان تحویل می‌‌گیرم! اما حالا پشیمونم. اینا بیشترشون اهل شوخی و سرکار گذاشتن اند.

برای ما از چاقو کشیاشون حرف می‌زنن!»

شهید تورجی زاده خندید و گفت: «ببین حسین جان، اگر تونستیم اینا که به قول تو، لات و چاقوکش هستن رو با خدا رفیق کنیم هنر کردیم. همین بچه‌ها، توی فاو، پدر عراقی‌هارو در آوردن، دل شیر داشتن. خیلیاشون هم در عملیات شهید شدن.»

سید رحمان هاشمی از دوستان و همرزمان صمیمی شهید محمدرضا تورجی زاده بود که در یکی از عملیات‌ها به شهادت رسید.

محمدرضا انقدر به این شهید علاقه داشت که هروقت اسمی از این شهید می‌آمد، ناخودآگاه اشک‌از چشمانش جاری می‌شد.

یک شب قبل از اینکه راهی منطقه شود، با تعدادی از دوستان، به گلستان شهدا رفتند و محمدرضا با عجله سر مزار شهید سید رحمان هاشمی رفته، یک قبر خالی کنار مزار شهید هاشمی پیدا کرد و به دنبال مسئول گلستان شهدا گشت.. خواستۀ تعجب برانگیزی داشت!

از او خواست در کنار سید رحمان، کسی را دفن نکنند. مسئول گلستان شهدا مخالفت کرد. اما محمدرضا به صورت مهربان پیرمرد نگاهی کرد و از او خواست که تا یک ماه این قبر را برایش امانت نگه‌دارد…

این قبر صاحبی نداشت، جز محمدرضا!

این موضوع وقتی مشخص شد، که بعد از اتمام عملیات کربلای 10، خمپاره‌ای بی‌رحم، کنار سنگر فرماندهی به زمین خورد و دیوار و سقف سنگر را متلاشی کرد.

ترکش‌های سوزان این خمپاره، بازو و پهلوی محمدرضا را متلاشی کرده بود. رزمندگان که پیکر بی‌جان و زخمی محمدرضا را می‌دیدند، ناخودآگاه به یاد روضه‌هایی که از حضرت فاطمه (س) می‌خواند، می‌افتادند.

شاید ارادتش به حضرت زهرا (س) بود که اینطور شهادتش را رقم زده بود.

بهشتی شده بود و این مسیر را، ترکشی هموار نمود که او را به دو آرزوی بزرگش رساند، یکی شهادت در راه صیانت از وطن و دیگری، همسایه شدن با رفیق آسمانی‌اش، در هر دو دنیا.